Je denkt haast dat dit niet meer mogelijk is en toch is daar vandaag deze heerlijke plaat. Sebastian Giovannucci is een jonge accordeonist uit Scafa in de Italiaanse Abruzzen. Zoals dat hoor voor iemand van zijn piepjonge leeftijd, heeft hij, naast de folk, ook tal van andere genres verkend voor hij zich ging toeleggen op de volksdans, eigen aan zijn geboorteregio. Deze “Il Ballo della Sala” is een soort nevenproject van de jongeman, die voornamelijk bekend is van zijn werk met de folkband I Lupi della Majella. Hier onderzoekt hij de evolutie die de volksdans uit de Abruzzen in de loop der jaren heeft doorgemaakt en probeert hij ook uit te leggen hoe zo’n dans vroeger gedanst werd en waar de “vreemde” genres, zoals de Scottish en de Mazurka, hun intrede deden en welke invloed dat heeft gehad op de volksdans in het algemeen. Het boekje dat bij de plaat hoort, geeft omstandige uitleg over de toonaarden waarin gespeeld wordt én over de dansfiguren die daar bij hoorden, zodat je een heel helder zicht krijgt op wat het ooit was en wat het later geworden is.`

Al is Giovannucci niet echt een traditionalist, je merkt wel aan alles dat hij de liefde voor de volksmuziek van huis uit heeft meegekregen en dat hij niet zou willen dat de rijke traditie, waarvan hij, vie zijn opa, deel is gaan uitmaken, verloren zou gaan. En dus etaleert hij zijn muzikale vaardigheden op zowel diatonische als chromatische accordeon en demonstreert hij in een klein half uurtje en middels negen voorbeelden wat waar en wanneer gedanst werd. De man noemt zichzelf muzikant en muziekonderrichter en ik moet be-amen dat beide delen van die omschrijving bijzonder goed uit de verf komt op dit nogal korte plaatje. Wat ik, als niet meer zo jonge en totaal niet-Italiaanse luisteraar bijzonder fijn vind, is de vaststelling dat muziek kennelijk al eens een landsgrens oversteekt en dat dingen die klaarblijkelijk deel uitmaken van de traditie van de Abruzzen, ook bij een Vlaming bekend in de oren kunnen klinken.

Ik ben oud genoeg om het Brabants Volksorkest live meegemaakt te hebben en ik durf mij al eens in Gooik te vertonen en sommige dingen die ik daar hoor, vind ik hier, al dan niet in licht gewijzigde versie, terug. Dat is een karakteristiek van folk: muziek van mensen, die zich niet laat inperken door landsgrenzen die door andere mensen worden uitgetekend.
Al ben ik geen Italiaan, ik noem mezelf wel heel trots Italofiel en dat besef groeit alleen maar, als ik een plaat als deze hoor. Ware het niet dat er enige praktische bezwaren zijn, ik zou zó mijn koffers pakken en een eind zuidwaarts rijden. Om maar te zeggen: dit is een heerlijke plaat over dansen en hun recente geschiedenis en je hoeft zelfs geen danser te zijn om hier volop van te kunnen genieten. Voor mensen uit het volksdansmilieu, die hun repertoire wat willen uitbreiden is deze CD simpelweg verplichte kost!

(Dani Heyvaert)